Anno 2017 zijn er ook in Den Haag nog steeds wijken waar bewoners een tot 14 jaar kortere gezonde levensverwachting hebben. Ja u leest het goed, 14 Jaar! Kunt u zich daar iets bij voorstellen?
Een keer in de zoveel tijd is er weer een onderzoek waarin men heel hoog van de toren blaast over de hogere zorgkosten die dit met zich mee brengt. Dit echter zonder zich vervolgens hiermee wezenlijk te bekommeren over het welzijn van deze bewoners zelf. Je zou namelijk redelijkerwijs mogen verwachten dat er vervolgens een grondig onderzoek start met als kernvraag hoe het mogelijk is dat in een van de rijkste landen ter wereld die gezonde levensverwachting bij zulke grote groepen mensen in de samenleving zo structureel achterblijft. Met vervolgens een concreet masterplan met meetbaar geformuleerde doelstellingen hoe we deze maatschappelijke tijdbom met top prioriteit gaan ontmantelen.
Echter is er dus vooral intense verontwaardiging dat er in die wijken zo disproportioneel veel zorgkosten worden gemaakt. Er wordt dan vervolgens ritueel met het geheven vingertje gewezen, dat deze bewoners beter voor zichzelf moeten zorgen. Dat indien ze maar gezonder eten en meer sporten het de overheid minder geld zou kosten.
Ik ervaar deze discussie vaak als de ultieme uiting van de maatschappelijke tweedeling, waar we vooral nog lijken te kunnen redeneren vanuit ons eigen theoretische kader en perspectief op de samenleving.
Een samenleving waar we eigenlijk geen flauw benul meer hebben in wat voor leefomstandigheden veel van onze mede Nederlanders dag in dag uit knokken om hun hoofd boven water te houden. Waar we ook in Den Haag in gescheiden werelden leven, waar de vooroordelen over elkaar (van uit beide kanten) weelderig tieren.
Een stad waar dagelijks het plein vol zit met borrelende Hagenezen, terwijl tegelijkertijd veel bewoners ellenlange werkdagen maken en dan vaak nog niet voldoende geld over houden voor een drankje op het plein. (via flexibele werkcontracten met lage inkomsten, onder slechte arbeidsomstandigheden). Dit vaak ook zonder ook maar enig perspectief op een betere toekomst voor zichzelf en/of hun kinderen. Een stad waar jongeren die alles volgens het boekje hebben gedaan(en vaak ook de beste hbo en universitaire studies hebben afgerond) vaak bij een sollicitatie minder kans op een baan maken als een autochtone jongere met een strafblad.
Een stad waar in sommige wijken woningen staan waar bij binnenkomst de schimmel je tegenmoet komt, en waar deze bewoners vervolgens vooral als reactie krijgen dat ze maar beter hun huis moeten luchten. Waar de huisvesting soms van zulke erbarmelijke kwaliteit is, dat ze afbreken en nieuwe betere woningen bouwen wellicht nog de beste optie zou zijn.
Een stad waar vervolgens de ene politieke partij als mogelijke oplossing meer nieuwe goedkope sociale huurwoningen voorstelt, terwijl de andere partij alleen huurwoningen voor de middeninkomens en koopwoningen wil. Een raad waar men niet over de eigen schaduw heen stapt om op te komen voor de meest kwetsbare bewoners van deze stad.
Een stad waar ik enorm van houd, en juist daarom me nooit erbij zal neerleggen dat die maatschappelijke tweedeling haast als een voldongen feit wordt geaccepteerd.
Ook ik zelf heb net zoals zoveel bewoners van deze prachtige stad talloze praktische ideeën hoe het anders en beter kan. Waar ik echter bovenal voor pleit is een meetbaar meerjarig masterplan, die niet ophoud na de eerstvolgende raadsperiode, maar doorgaat totdat deze problematiek structureel en duurzaam is opgelost. Een plan welke partij overstijgend de maatschappelijke tweedeling (in al haar facetten) bestrijd. Een plan welke samen met de stad wordt opgesteld waarbij de lokale politiek eindelijk op een echt gelijkwaardige basis die ‘maatschappelijke stip aan de horizon’ gaat duiden. Deze stad heeft zoveel bewoners, ondernemers en maatschappelijke organisaties met relevante expertise/denkkracht en ervaring om hier een succes van te maken! Waar wachten we nog op?
Itai in de stad foto impressie (klik hier)
*Dit blog heb ik geschreven als betrokken bewoner en op persoonlijke titel.